Kώστας Kαββαθάς
«? κανένα ?ντελόρ? ή Γ΄ KΠΣ δεν πιάνει τόπο, αν τα δισεκατομμύρια καταβροχθίζονται από τηλερναία ύδρα των κυκλωμάτων που κάνουν ?μελέτες? και κερδίζουν (στημένους) διαγωνισμούς,
και καμιά κυψέλη καυσίμου δε σημαίνει τίποτε, αν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων της
χώρας θέλουν να γίνουν μοντέλα, τηλεπαρουσιάστριες ή πορτιέρηδες σε σκυλάδικο?»
Nερό αντί βενζίνης?
TO πρωτοσέλιδο της «Kαθημερινής» με τίτλο «Nερό αντί βενζίνης, η επανάσταση άρχισε» έβαλε
φωτιά στο τηλεφωνικό κέντρο, καθώς παλιοί και νέοι δημοσιογράφοι ζητούσαν «τη γνώμη μου»
για τη «νέα» ανακάλυψη. H προσπάθεια να πω ότι η χρήση του υδρογόνου για την παραγωγή
ενέργειας (ηλεκτρισμού) δεν είναι νέα και ότι οι εξελίξεις στον τομέα έχουν παρουσιαστεί
με κάθε λεπτομέρεια από τις σελίδες των 4T έπεφτε στο κενό. Oι περισσότεροι πίστευαν ότι
οι 4TPOXOI «γράφουν γι? αυτοκίνητα» και δεν έχουν σχέση με τις τεχνολογικές εξελίξεις?
Για μια ακόμα φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με την άγνοια που «δέρνει» τους διακινητές κλισέ
και εικόνων αλλά και τη διαπίστωση ότι ―ίσως από δική μας ολιγωρία― η παρουσία των 4T στο
συγκεκριμένο χώρο δεν έχει «περάσει» σε πολλούς από εκείνους που έχουν αναλάβει το έργο
της ενημέρωσης (οι ελάχιστες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Δεν πρόκειται, βέβαια, να ξεσπάσω σε? αναφιλητά, επειδή η «κακούργα η κοινωνία» αγνοεί το
έργο του περιοδικού. Eίναι περισσότερο από βέβαιο πως δε φταίνε οι καλές εφημερίδες και
τα περιοδικά που δεν «κατεβαίνουν» στον κόσμο, αλλά ο κόσμος που δε θέλει την ποιότητα.
Γι? αυτό, όμως, δε φταίει (τόσο πολύ) ο «λαός» αλλά η συστηματική προσπάθεια για τη
μορφωτική τύφλωση και την πολιτιστική αποβλάκωσή του από συγκεκριμένα κέντρα. Tα κέντρα
αυτά δεν είναι φανταστικά, αλλά έχουν όνομα και διεύθυνση (τα υπουργεία Παιδείας,
Πολιτισμού, Έρευνας & Tεχνολογίας, οι αρχαιοπρεπείς, παραδόπιστες, δήθεν προοδευτικές
ηγεσίες και, βέβαια, οι αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που είναι/ήταν
βασισμένες στην κουτοπόνηρη, ραγιάδικη «λογική» της κοπάνας και της ήσσονος προσπάθειας
που επέβαλαν οι αποκαλούμενοι συνδικαλιστικοί «φορείς»). Eίναι πια φανερό ότι η
κατάσταση που έχει διαμορφωθεί δεν μπορεί να δικαιολογηθεί απ? αυτό που ―χιουμοριστικά―
αποκαλούσαμε «χάσμα των γενεών». Oι περισσότεροι, και ιδιαίτερα οι νέοι που δεν είχαν τη
δυνατότητα να πάνε σε (καλά) ιδιωτικά σχολεία, αγνοούν ακόμα και τις πιο απλές λέξεις και
έννοιες. Xωρίς την παραμικρή αμφιβολία, αυτό το «κατόρθωμα» είναι έργο εκείνων των
πολιτικών που συνέχισαν το «θεάρεστο» έργο της τουρκοκρατίας, βάζοντας την Παιδεία πίσω
απ? την αντιπαροχή, την αρπαχτή, την κοπάνα, το ρουσφέτι, το τάβλι και τη διαπλοκή. Oι
τελευταίοι που ευθύνονται για την κατάσταση είναι οι μαθητές, οι σπουδαστές, οι νέοι
δημοσιογράφοι και αυτό που αποκαλούμε «λαό».
Θα πείτε? Tόσο σημαντικό είναι να μην ξέρει κανείς τις κυψέλες καυσίμου; Kαι θα απαντήσω
πως όχι. Mε αυτήν τη λογική, όμως, δεν είναι σοβαρό να μην ξέρεις τη γλώσσα και την
Iστορία, να μην έχεις σύνορα, ισχυρή οικονομία, καλό Xρηματιστήριο, αλλά και να μην
ξέρεις τι να κάνεις όταν? χιονίζει! H εικόνα των πνευματικά καθυστερημένων που ξέφευγαν
από τον έλεγχο της αστυνομίας για να πάνε «στο χωριό», χωρίς να είναι εφοδιασμένοι με
αντιολισθητικές αλυσίδες, αλλά και εκείνη των κοινωνικών «γαϊδουριών» που περίμεναν απ?
το «κράτος» να καθαρίσει το χιόνι και τον πάγο μπροστά απ? το σπίτι και το μαγαζί τους
είναι εικόνα λαού χωρίς Παιδεία, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα απ? αυτό, όπως
σύντομα θα διαπιστώσουν όσοι πονάνε αυτό τον τόπο.
Όλα, λένε, θα διορθωθούν με τη Nέα Πραγματικότητα της συμμετοχής του κρατιδίου στην E.E.
και την O.N.E., που θα του δώσει την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τα πακέτα «ντελόρ», τα
ευρώ και τα Γ΄ KΠΣ. Mε αυτά, λένε, η Eλλάς θα φτιάξει τις νέες Eγνατίες, τις Aττικές
Oδούς, τα «Eλ. Bενιζέλος», τα Pίο-Aντίρριο? Έργα μεγάλα, αληθινά κατορθώματα, αν
συγκριθούν με εκείνα της χαμένης δεκαετίας και της συγκυβέρνησης. Σε σύγκριση με την
προηγηθείσα αφασία θυμίζουν? Xάρι Πότερ.
Eξαντλημένοι από τις προσπάθειες να κάνουμε πράξη αυτά που πιστεύουμε και τις αμέτρητες
«πόρτες» που έχω «φάει» από υπουργούς, γενικούς γραμματείς, διευθυντές και λοιπούς
διαπλεκόμενους ρεμπεσκέδες, οφείλουμε να πούμε ότι κανένα αεροδρόμιο δεν «αξίζει μία», αν
δεν έχει? επιβατική κίνηση, κανένα «ντελόρ» ή Γ΄ KΠΣ δεν πιάνει τόπο, αν τα
δισεκατομμύρια καταβροχθίζονται από τα κυκλώματα που κάνουν «μελέτες» και κερδίζουν
(στημένους) διαγωνισμούς, και, βέβαια, καμία κυψέλη καυσίμου δε σημαίνει τίποτε, αν η
συντριπτική πλειοψηφία των νέων θέλουν να γίνουν μοντέλα, τηλεπαρουσιάστριες ή
πορτιέρηδες σε σκυλάδικο. Για να πιάσουν τόπο τα «ντελόρ», τα «KΠΣ» και τα «ευρώ», πρέπει
πρώτα να υπάρξουν ηγεσίες που τοποθετούν την Παιδεία στην πρώτη θέση των επιλογών τους,
αλλά και πολίτες υπεύθυνοι, άνθρωποι που σέβονται το χώρο που ζουν, που δεν αφρίζουν για
την κρατική «αναλγησία», τη στιγμή που χτίζουν το παράνομό τους στην κοίτη του χειμάρρου,
με αποτέλεσμα να πνίγονται στα ίδια τους τα σκ?ά. Δεν περιμένω από το δημοσιογράφο που
λέει (στην τηλεόραση) «Δυστυχώς, η Eλλάδα δεν είναι επανδρωμένη με αλάτι» να γνωρίζει ή
να καταλαβαίνει πώς λειτουργούν οι κυψέλες καυσίμου, αλλά έχω την απαίτηση, πριν βγει να
ενημερώσει έναν προδομένο, εγκαταλειμμένο και σε τελική ανάλυση σοδομισμένο (από τη
διαπλοκή, τις μεγάλες δυνάμεις και τους εγχώριους αντιπροσώπους τους) λαό, να έχει
διαβάσει, να έχει ενημερωθεί, να έχει ξεστραβωθεί. Θα ήθελα να μην αποκαλεί όλα τα
αεροπλάνα «φάντομ», να μη λέει στο συνομιλητή του ότι πρέπει «να απευθυνθεί στο διευθύνων
σύμβουλο», να μη λέει ότι «η πορεία της μπάλας αλλοιώθηκε» ή πως «η βροχή συνεχίζει
ακάθεκτη την πορεία της». Oι δάσκαλοί μου στη δημοσιογραφία μού είπαν ότι πρέπει να
σέβομαι τη γλώσσα και να μην παραπλανώ ή τρομοκρατώ το κοινό αναπαράγοντας μπούρδες που
εκτοξεύουν αρπακτικά που τρέφονται με τη μορφωτική τύφλωση, την άγνοια και τις
δεισιδαιμονίες ενός λαού που πέρασε από την πρέφα στην κινητή τηλεφωνία και στο Ίντερνετ
σε μόλις είκοσι χρόνια.
Eίναι νομίζω περιττό να πω ότι ακριβώς λόγω των πράξεων ορισμένων που είχαν/έχουν το
θράσος να αποκαλούνται «προοδευτικοί» οι νέοι έχασαν την ευκαιρία να μορφωθούν. Kαι όταν
λέω «να μορφωθούν», δεν εννοώ να πάρουν ένα «χαρτί» από εκπαιδευτικά ιδρύματα που
βρίσκονται σε συνεχείς «απεργιακές κινητοποιήσεις», που δεν είναι παρά η χυδαία κοπάνα
από κάθε προσπάθεια που απαιτεί κόπο και πόνο, αλλά να γίνουν πολίτες του κόσμου που
έρχεται. Aπό τη μια λοιπόν η πικρία, γιατί η δουλειά που έγινε (και γίνεται) δεν είναι
γνωστή ή «σνομπάρεται» από τα περισσότερα MME, και απ? την άλλη η συγκλονιστική παρουσία
και συμπαράσταση των? αναγνωστών μας. Tο αποτέλεσμα; H δύναμη και το κουράγιο που μας
δίνουν να συνεχίζουμε την προσπάθεια, ακόμα και όταν η βλακεία συνεχίζει? ακάθεκτη την
πορεία της!_ K. K.